Έχω καιρό να γράψω, το ξέρω, αλλά κάτι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις, κάτι η ζέστη, κάτι που χάλασε ο ανεμιστήρας, δεν έχω προλάβει.
Ωστόσο, έχω υποσχεθεί δυο θεματικά ποστ με τραγούδια, τα οποία θα είναι έτοιμα αμέσως μόλις βρω χρόνο.
Hint: αυτό θα συμβεί συντομότατα, για λόγους που θα αναπτύξω σε άλλο ποστ (ορίστε, αμέσως αμέσως τρία κείμενα). Μη μου πάθετε κάτι από την αγωνία, όμως, δε θέλω.
Στο μεταξύ, έγραψα το παρακάτω άρθρο στο Ladylike
Ίσως έχω ξαναγράψει στο καψουλομπλόγκ για την Elizabeth Wurtzel.
Ίσως και όχι, είναι πάντως μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που, είκοσι χρόνια πριν, έγραψε ένα προφητικό βιβλίο για την κατάθλιψη στις ΗΠΑ.
Στο βιβλίο αυτό βρήκα πολλά κομμάτια του εαυτού μου. Είναι βαρύ, αλλά ειλικρινές.
Σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι περιττός, ότι δεν είσαι ένα χαμερπές σκουλήκι, ότι κι άλλοι άνθρωποι έχουν το πρόβλημα που έχεις εσύ. Και, κυρίως, ότι αυτό αντιμετωπίζεται.
Αυτή είναι η Christina Ricci, που πρωταγωνίστησε στην ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο.
Η ταινία δε λέει και πολλά, για να πούμε την αλήθεια, αλλά η Ricci είναι πολύ καλή.
Αντίο για τώρα και θα τα πούμε very soon, όπως θα έλεγε και το Αστροπελέκι στον Βλάσση.