01 02 03 Dear All, I've got some news: Αντώνης Βαρδής. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ". 04 05 15 16 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 31 32 33

Αντώνης Βαρδής. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ".

34
Ντίαρ ολ,

Τούτο δω το ποστ είναι παραγγελιά, αν και πιστεύω ότι θα το έγραφα και μόνη μου κάποια στιγμή, έτσι κι αλλιώς.
Τον Αντώνη Βαρδή δεν τον είχα ακούσει ποτέ να τραγουδάει σε μαγαζί ή συναυλία ή οπουδήποτε αλλού. Η εικόνα του μού έδειχνε ότι ήταν ένας άνθρωπος ήρεμος, που δεν κυνηγούσε τη δημοσιότητα και ήθελε απλώς να κάνει τη δουλειά που αγαπούσε, δηλαδή να γράφει τραγούδια.



Τα τραγούδια του Αντώνη Βαρδή, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της επαρχίας, όταν μεγάλωνα εγώ τουλάχιστον, κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος του καθημερινού προγράμματος. Θυμάμαι στο Zastava του παππού μου να πηγαίνουμε στο σχολείο και ν' ακούμε τις μεγάλες του επιτυχίες ξανά και ξανά.

Δεν ξέρω σε ποιο κοινό αρέσει περισσότερο. Ίσως στους γονείς μας. Η μίξη του λαϊκού με το λίγο από "ροκ" (της ελληνικό "ροκ" της εποχής) και όλα μαζί με το "έντεχνο" (βρείτε μου έναν ορισμό του και κερδίζετε ένα CD του Φοίβου Δεληβοριά), καθιστούν τα τραγούδια του Αντώνη Βαρδή ακατανόητα στο νεανικό κοινό.

Εμείς, όμως, που μεγαλώσαμε μ' αυτά, τ' ακούμε και θα εξακολουθήσουμε να τ' ακούμε.

Έφτιαξα ένα δικό μου best of. Δέκα συν ένα ντουέτο. Περίπου σε αξιολογική σειρά.
Ουσιαστικά το #1 και το #2 είναι το ίδιο αγαπημένα.

10. Με μια αγκαλιά τραγούδια
Πρώτη φορά κυκλοφόρησε στον δίσκο "Λευκή Ισοπαλία", το 1990.
Η εισαγωγή του αποτελείται από το κλασικό σαξόφωνο που χρησιμοποιούσαν σε όλα τα 80s και μέχρι τα μέσα των 90s τουλάχιστον οι, ας πούμε ότι κάποιος από εσάς έχει βρει τι σημαίνει ο όρος, "έντεχνοι" συνθέτες. Η φωνή του Βαρδή είναι πιο νεανική και θυμίζει κάτι οικείο.
Θα μπορούσε να το τραγουδούσε ο πατέρας μου π.χ., ο μπάρμπας μου, ο νονός μου, κάποιος δικός μου τέλος πάντων. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στην άρθρωση και την ερμηνεία.
Ούτε η "χορωδία" στο ρεφραίν (μου) φαίνεται υπερβολική.
Οι στίχοι είναι της Ιφιγένειας Γιαννοπούλου, που πέθανε πριν 10 χρόνια, σε ηλικία 40 ετών.

Για τα νέα παιδιά που μας διαβάζουν, έτσι ήταν τα τραγούδια τότε, που βρισκόσασταν στην κοιλιά της μάνας σας.

9. Πού να εξηγώ
Το τραγούδησε με το γιο του, Γιάννη, το 1999, στον δίσκο "Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου".
Η χροιά της φωνής του Γιάννη μοιάζει κάπως απροσδιόριστα μ' αυτή του πατέρα του. Εμένα μου είναι συμπαθέστατος, παρότι ποτέ δεν τρελαινόμουν για τα δικά του κομμάτια.
Τους στίχους έχει γράψει ο Αντώνης Ανδρικάκης, στον οποίο χρωστάμε (στιχουργικά) πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του Βαρδή.
Το κομμάτι θα μπορούσες να το πεις και "κλαψιάρικο", fair enough, όπως νομίζει καθένας.
Εμένα δε μου φαίνεται κλαψιάρικο ή γκρινιάρικο ή οτιδήποτε σχετικό. Ενδεχομένως επειδή στη "γέφυρα" έχει τους εξής στίχους:

Είχα έναν φίλο που τρελάθηκε
έκαψε τις μνήμες του και χάθηκε
Είχε μιαν αγάπη, μιαν οφθαλμαπάτη
τίποτα δεν έχει τώρα πια


8. Σε αγάπησα στον μέγιστο βαθμό 
Δεν είναι τσιφτετέλι, αλλά, αν δεν απατώμαι, γρήγορη ρούμπα. Χαρακτηριστικότατο δείγμα δουλειάς του Αντώνη Βαρδή, από άποψης σύνθεσης και ενορχήστρωσης.
Οι στίχοι είναι του Σαράντη Αλιβιζάτου, που είχε συνεργαστεί με τον Βαρδή σε πολλούς δίσκους.
Το συγκεκριμένο κομμάτι υπάρχει στον δίσκο του 1994 "Κοινή Γνώμη".
Εμένα με συγκινεί και για λόγους "επιφανειακούς", διότι περιγράφει τη στυλιστική κατάσταση της άτιμης, που έφυγε ξαφνικά μια νύχτα, με τους εξής δύο πρώτους στίχους:

Είχες φύγει κάποια νύχτα ξαφνικά
Πιο καλά δε σ’ είχα δει ποτέ ντυμένη


(Ελπίζω εκείνη τη νύχτα να της έσπασε το τακούνι του Μανόλο Μπλάνικ στη μέση της Πειραιώς)

7. Της είπα μια νύχτα να μείνει
Το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Στην Ελλάς του 2000", σε μουσική του Αντώνη Βαρδή και στίχους του Σαράντη Αλιβιζάτου. Το ομώνυμο τραγούδι το έχει ερμηνεύσει ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Εξαιρετικός ο Στέλιος, αλλά σήμερα το θέμα μας είναι ο Αντώνης.
Μπουζούκι και συμπάθεια. Συναντιούνται ένας πονεμένος και μια πονεμένη σ' ένα μπαρ, τα κοπανάνε και μιλάνε για την κακούργα την κοινωνία (τους γκόμενους δηλαδή), που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει.
Hint για παραπολυψαγμένους: η γέφυρα του μπουζουκιού είναι, ουσιαστικά, το πρώτο τμήμα από το ρεφραίν το "Αγάπα με τις ώρες που μπορείς", του Βασίλη Καρρά. Προσπαθήστε να "πατήσετε" πάνω στις νότες και να το τραγουδήσετε. Δίκιο δεν έχω;

6. Βαρέθηκα
Ξεκινάμε με βιολιά, τύπου "συμφωνική ορχήστρα goes minimal, για τις ανάγκες του τραγουδιού". Δηλαδή αυτά που έκαναν οι Metallica με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σαν Φρανσίσκο to '99 (σε maximal όμως), τα είχε κάνει ήδη ο Αντώνης από το '90, στη "Λευκή Ισοπαλία". Φάγε τη σκόνη μας, Τζέιμς Χέτφιλντ.
Μετά την εισαγωγή, τα βιολιά ξαναχρησιμοποιούνται διάσπαρτα, σε σημεία όπου πρέπει να δοθεί έμφαση, ένεκα η βαρύτητα των στίχων, οι οποίοι είναι του Αντώνη Ανδρικάκη.
Όλο το κομμάτι συνιστά ένα διαχρονικό, τεράστιο "άι σιχτίρ".
Ως προς την υποκρισία, την αδικία στην καθημερινή ζωή, τον βιασμό της ανθρώπινης ψυχής από τους "ισχυρούς" και τη συνακόλουθη αδράνεια του ατόμου απέναντι σε ό,τι του δυσκολεύει τη ζωή.
Θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα τραγούδι της σχολής "Βασίλη - ζούμε - για να σ' ακούμε", που εκείνη την εποχή της ψευδοεπανάστασης των εφήβων (κανονικών και "στην ψυχή") παρήγαγε δεκάδες κομμάτια με παρόμοια θεματολογία.
Το συγκεκριμένο σιχτίρισμα, όμως, τραγουδιέται ως προσωπική υπενθύμιση. Ότι εσύ φταις που τα παθαίνεις. Κι ότι ο "συναγερμός" που είσαι έτοιμος να βαρέσεις, είναι για την πάρτη σου, κυρίως.


5. Δε θα με ξεχάσεις
Άλλο ένα κομμάτι από τη "Λευκή Ισοπαλία", σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη.
Δεν έχω κάτι να πω, οπότε ας κάνω quote το ρεφραίν:

Δε θα με ξεχάσεις θα ’μαι το τέλος σ’ένα έργο που θα χάσεις
Δε θα με ξεχάσεις 
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις,


4. Δεν είχα δύναμη
Ο δίσκος "Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα" κυκλοφόρησε το 1986 και περιλάμβανε συνεργασίες με την Χαρούλα Αλεξίου και τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα.
Στο συγκεκριμένο, πρώτο στη σειρά κομμάτι του δίσκου, οι στίχοι είναι του Πάνου Φαλάρα.
Οι "γέφυρες" (άντε πάλι με τις γέφυρες) έχουν ένα το χαρακτηριστικό ριφάκι της εποχής (χαρακτηριστικό όπως τα σαξόφωνα των εισαγωγών και των "γεμισμάτων").
Είναι το τραγούδι που περιγράφει τη στιγμή της συγχώρεσης και τραγουδιέται με τα χέρια ανοιχτά στο ρεφραίν, διάπλατα, για να χωρέσουν σε μια αγκαλιά ένας άνθρωπος, ένας χωρισμός, μια "συγγνώμη" και μισό κιλό ρετσίνα Μεσογείων. Όλα αυτά, πριν αναποδογυριστεί το τραπέζι πάνω στο οποίο βρίσκονται νοερά τοποθετημένα όλα. Ναι, και ο άνθρωπος.

3. Έτσι ξαφνικά
Μπήκε στον δίσκο του Αντώνη Ρέμου "Καιρός να πάμε παρακάτω" το 1998. Οι στίχοι είναι της Γιούλας Γεωργίου, που είχε επίσης συνεργαστεί σε πολλά κομμάτια με τον Βαρδή.
Είναι το κομμάτι που ακούς (ή μάλλον άκουγες το '98-'00), αν έχεις πάθει ντουβρουτζά με κάποιον/α, έχεις βάλει κάτω μια μπουκάλα ουίσκα και δεν αισθάνεσαι πολύ καλά, έχεις ένα κακό φήλινγκ για το "πού θα πάει αυτό το λεωφορείο".
Έτσι συμβαίνουν αυτά: ξαφνικά.

2. Μη μιλάς
Πρόκειται για τη συνεργασία του Βαρδή με την Πίτσα Παπαδοπούλου το 1987, στον δίσκο "Άνευ Όρων". Τους στίχους έχει γράψει ο Γιάννης Πάριος. Στο σημείο "ποιος ξέρει αν μας βρει/ μαζί και τ' άλλο καλοκαίρι" ο Πάριος παραπέμπει στο τραγούδι "Ποιος το ξέρει" του Μίμη Πλέσσα και του Κώστα Πρετεντέρη, που είχε τραγουδήσει ο βελούδινος Δημήτρης Χορν.
Το τραγούδι αυτό είναι μέταλ. Και βρίστε με όσο θέλετε.

1. Μ' άφησες σαν πόλη
Στο δίσκο της Χαρούλας Αλεξίου "Ξημερώνει", που κυκλοφόρησε το 1980, ο Βαρδής έχει συνθέσει και το ομώνυμο κομμάτι. Είναι πολύ ωραίο, αλλά δε συμπεριλαμβάνεται στα αγαπημένα μου. Ίσως επειδή δεν είναι τόσο "βαρύ".
Το συγκεκριμένο κομμάτι, σε στίχους Σαράντη Αλιβιζάτου, είναι ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, με στακάτη σύνθεση και μπουζούκι high pitched όπου χρειάζεται, για να παραπέμπει σε τζουρά και σε μικρασιάτικα παραδοσιακά τραγούδια.

Ύστερα βαριά πήρες το δρόμο
ύστερα εγώ δεν είχα τίποτα
γέλιο ήρθε μόνο γέλιο με το χρόνο
κι είπες πως σε πρόδωσα αλύπητα
Μ’ άφησες σαν πόλη τουρκεμένη κι είπες πως σε γέλασα


Σπάστα όλα, μάστορα.

Bonus duet:
Θα προχωράμε μαζί
Ο Αντώνης Βαρδής ήταν χρόνια μαζί με τη Χριστίνα Μαραγκόζη. Το κομμάτι αυτό το είπαν μαζί στο δίσκο της "Σ' ακολουθώ", το 1987 (ναι, τη χρονιά που πήραμε το Ευρωμπάσκετ, τιρινίνη και τέτοια).
Μπορεί οι δυο τους να μην προχώρησαν μαζί μέχρι το τέλος, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Ένα ζευγάρι φίλων που παντρεύτηκαν πριν δυο χρόνια, το τραγούδησαν μαζί στο τραπέζι του γάμου. Συγκινήθηκα, ενώ δεν είμαι τέτοια.

Κρατάω μόνο το στίχο του Γιάννη Πάριου:
"έχει ανηφόρα μπροστά, κι είναι μεγάλη"

Ευχαριστούμε για όλα, Αντώνη Βαρδή. Εγώ ειδικά, για ένα μεγάλο κομμάτι των παιδικών μου αναμνήσεων στο ξεχαρβαλωμένο λαχανί zastava.




35 36 37 38