Λοιπόν. Για χτες βράδυ. Στο Γκαγκάριν.
(Δεν έχω ξυπνήσει κατ' ουσίαν ακόμα).
Βρεθήκαμε απέξω 10 παρά κάτι.
Ο Lumiere Brother με τη μπάντα του είχε ήδη ξεκινήσει και δυστυχώς χάσαμε το μισό λάιβ τους.
Δεν έβγαλα φωτογραφίες, δεν έβγαλα τίποτα, μόνο τη φωνή μου,
στο "Σωστός πατέρας" και το "Κέρκυρα, Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Παξοί".
Και στο "Καμιά Χριστίνα" και το "Σατανά της γειτονιάς"
ρήμαξα όλο το σοβά που είχε πάνω η μούρη μου.
Ο μισός έφυγε στο πάτωμα κι ο άλλος μισός πάνω στη Χριστίνα, δίπλα μου.
Ο Παντελής φορούσε ένα αόρατο στεφάνι από λόγια
κι οι άνθρωποι τον κρατούσαν με τα χέρια τους, όσο τραγουδούσε ανάσκελα.
Δεν είχες κανένα, τα είχες όλα, όλη τη φλουοξετίνη του κόσμου μπροστά στα μάτια σου.
Group hug.
Στα παιδιά και ειδικά στον Τάσο, γι' αυτό:
