Ντίαρ ολ,
Το Σάββατο κι απόβραδο πήγαμε στους A Place to Bury Strangers, στο Fuzz. Πιάσαμε με τη Λ τον τοίχο, τέρμα πίσω, γιατί είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι πλέον και δεν κάνει να παίζουμε μ' αυτά, η οσφυοκαμψία καραδοκεί.
Δε θα πω πολλά, γιατί ποιά είμαι εγώ, μήπως είμαι κάποια...
Ο ήχος έκανε ένα bouncing εκεί που καθόμασταν, δεν ήταν ενοχλητικό, σε κάθε περίπτωση όμως δε βοηθούσε. Εννοείται ότι δεν έβλεπα, έτσι, μην τα ξαναλέμε αυτά, η καμηλοπάρδαλη του Fuzz ήρθε κι έκατσε μπροστά μου, γιατί τις τραβάω όπως το μέλι τις αρκούδες.
Ο ντράμερ, να το θέσω κομψά, έσπειρε.
Ο ήχος γενικά με προβλημάτισε, ιδίως τα μπάσα, αλλά αυτό νομίζω ότι είναι πρόβλημα ακουστικής,
γιατί το ίδιο είχαμε πάθει και με τους Mogwai στο ίδιο μέρος.
Στη μέση των 67 λεπτών που έπαιξαν συνολικά υπήρξε ένα χρονικό διάστημα "in your face", πάρτε τα όλα, κάφτε τα, που έχει τραγουδήσει και η Απόλυτη.
Έχω ανάμικτα συναισθήματα, όχι για τον τρόπο που έπαιξαν, αλλά για τον ήχο, αν ανταποκρινόταν δηλαδή ο τρόπος που με τον οποίο μεταφερόταν στο κοινό αυτο που οι ίδιοι παρήγαγαν.
Τα καπνογόνα στη μέση της συναυλίας μου απαύτωσαν λίγο το λαιμό, αλλά ως οπαδός του attitude "θείτσα", είχα κάνει τα κουμάντα μου για καραμέλες λαιμού (είμαι και κρυωμένη, αυτό πού το πας).
Ένα άλλο θέμα, αλλά αυτό ίσως είναι δικό μου πρόβλημα (της κουφαμάρας μου), ήταν ότι δεν καταλάβαινα ποιά ακριβώς ήταν τα τραγούδια, πέρα από τα δύο πρώτα (από το 1ο lp τους).
Ξαναλέω ότι ο ντράμερ έσπειρε και κλείνω με το ότι ένα "καλησπέρα, Αθήνα, καλησπέρα, Ελλάδα", δεν είπανε.
Και, ναι, αυτό είναι το πιο σύντομο καψουλοπόστ έβερ.
Ευχαριστώ πολύ το Ντέμο για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
