Λίγο πριν την (απρόσμενη;) διάλυσή τους, μήνες πριν στηθείς στα webradios για ν’ ακούσεις με νοσταλγία τα απανωτά αφιερώματα στη μουσική πορεία 30 χρόνων, οι R.E.M. παρουσίασαν τον 15ο δίσκο τους, που δεν περιέχει ιδιαίτερες εκπλήξεις. Το ύφος τους είναι γνώριμο, οι ενορχηστρώσεις τους θυμίζουν ξανά κάτι από το παρελθόν, τα θέματά τους προέρχονται, ως συνήθως, από την καθημερινότητα. Όμως η φωνή του Stipe γεμίζει τα κενά, οι στίχοι αναδίδουν κατά περίπτωση την τρυφερότητα ή την επιθετικότητα που περιμένεις, οι κιθάρες ροκανίζουν τις μελωδίες. Αν και ο ίδιος ο Stipeαναφέρεται στο «Discoverer» ως ένα από τα λίγα αυτοβιογραφικά του κομμάτια, το «Überlin» μπορεί ήδη να περιγράφει τη δική σου ζωή. Ήταν ένα «χορταστικό» αντίο. Για τους lovers, τουλάχιστον. Για τους haters, κοιτάξτε το 19 και 20.
Πώς και πού;
Εγώ το ακούω στο γραφείο, ιδίως σε ώρες μεγάλης πίεσης. Εκεί που βαράνε όλα μαζί τα τηλέφωνα. Εκεί κάνει τη δουλειά του.
Και πού αλλού;
Στο τρένο, γραμμή 1, Πειραιάς – Κηφισιά. Για να προσποιείσαι το Βερολινέζο στο Ubahn. Τί Βικτώρια, τί Alexanderplatz. «Τα χάπια σου να πάρεις και να φτιάξεις το πρωινό σου». Πες το ψέματα, Mike.
Μέχρι στιγμής: 20. Mogwai – Hardcore Will Never Die But You Will 19. Fleet Foxes – Helplessness Blues
