15. Lykke Li - Wounded Rhymes«Σ’ ένα καρυδότσουφλο»:
Μας ζαλίσανε στα beach bar το καλοκαίρι με τα ποτάμια, και α και ου και πάμε ξανά, μέχρι που κόντεψε να γίνει λαπάς το hit (κι ήταν κρίμα, ειδικά για το remix, που δεν περιλαμβάνεται βέβαια στο δίσκο). Για όσους δεν αντιμετωπίζουν από τις πολλές ακροάσεις ψυχολογικό τραύμα αντίστοιχο του «α τζαστ κεντ γκετ γιου άουτ οβ μάι χέντ» το 2001 (ούτε να τηνε ξανακούσω από τότε) και δε διστάζουν να πατήσουν το play, το άλμπουμ είναι μία ποπ όαση στο easy (με την καλή έννοια) listening. Η κυρίαρχη στο άλμπουμ «μπαλαντοκατάσταση» δε σε βαραίνει καθόλου, ένεκα τα κρουστά και – βέβαια – η φωνή.
Πώς και πού;
Όταν θέλω να θυμηθώ το καλοκαίρι, παρά το πρήξιμο με τα «ΡίβερΖ». Εδώ δε μας έχουν ανάψει τα καλοριφέρ και ψοφάμε, θα με χαλάσει η ανάμνηση του beach bar whatsoever.
Κάτι άλλο;
Αρέσει και σε γονείς, πληροφορούμαι. Να τους το γράψετε σε cd και να το ακούτε όλοι μαζί στα κυριακάτικα τραπέζια. Ο Πάριος είναι ντεμοντέ.
Μέχρι στιγμής:Ετικέτες Μαριγώ με λεν και μένα, μουσική, blogovision2011
35 36 37 38