Ντίαρ ολ,
Μετά από δύο εβδομάδες «εγκλεισμού» στο «Μπαστόι» των Εξαρχείων (βλ. προηγούμενο ποστ/επεισόδιο), όπου έβλεπα «The Good Wife» και διάβαζα Harry Potter (όχι ταυτόχρονα, δεν είμαι ο Μέγας Ναπολέων), την Κυριακή, πήγα με το Παιδί, τη «θεία απ’ το Σικάγο» και τον Σ στο Γκαζάκι, όπου έπαιζε μουσική ο Ηλίας Φραγκούλης. Για την ακρίβεια δεν έπαιζε απλά μουσική, αλλά «Πριόνια», that is to say όχι τρανς/χάουζ, αλλά τραγούδια τα οποία κάποτε μας ωθούσαν να πριονίσουμε τις φλέβες μας μία μία. Power ballads, παλιά ελληνικά, slow και μη, Θάνο Καλλίρη, Μιχάλη Ρακιντζή, Scorpions κι ό,τι άλλο έχουμε θάψει στις εξηντάρες κασέτες που σκονίζονται στο παιδικό μας δωμάτιο.
Η συντρόφισσα Λάο Τσε μας πρόδωσε την τελευταία στιγμή κι έτσι έχασε την ευκαιρία να αναπολήσει τα εφηβικά της χρόνια, να σηκώσει ψηλά αναμμένο αναπτήρα λικνιζόμενη και στηριζόμενη πότε στο αριστερό πόδι, πότε στο δεξί, να ουρλιάξει πάνω στη φωνή της Άννας της Απολύτου και να χορέψει «μπλουζ» πάνω στο Παιδί (που είναι το πιο αλέγκρο απ’ όλους μας, καθόσον «Παιδί»). Απ’ όλα τα τραγούδια που ακούσαμε, μέχρι να μαζευτούμε σπίτια μας υπό την τρομοκρατία της επερχόμενης Δευτέρας, συγκράτησα τα παρακάτω, τα οποία μου τσίγκλησαν και τα δυνατότερα emotions.
· «Κάποιο καλοκαίρι»: Θάνος Καλλίρης στα ντουζένια του, δεσμός με Ναταλία Γερμανού, δεν την πήρε τότε, θα είχαμε ησυχάσει, τέλη δημοτικού ήταν, θυμάμαι, ωραία χρόνια, υπήρχαν 4 εποχές, όχι σαν σήμερα που δεν ξέρεις κάθε μέρα τι να φορέσεις. Το καλοκαίρι μας το τραγούδησε ο Θάνος, τα υπόλοιπα τα παραχώρησε ευγενικά στο Βιβάλντι.
· «Τόσα καλοκαίρια»: Δάκης, «Γοργόνες και Μάγκες», Μαίρη Χρονοπούλου να τρέχει στης Ύδρας τα στενά με το πορτοκαλί skater φόρεμα, Λάκης Κομνηνός στα ολόλευκα να την κυνηγά, δε βγαίνουνε πια τέτοιοι άντρες. Της εποχής μου δεν ήταν, αλλά έχω δει την ταινία 220 φορές, therefore ταυτίζομαι. Εν τοιαύτη περιπτώσει το πριόνισμα το προκαλεί ο Λάκης κι όχι ο Δάκης.
· «Εγώ και ο Πουφ»: βιντεοκλίπ πάλι στην Ύδρα, Ελένη Μενεγάκη με λούτρινο (για τους νεότερους, αυτό ήταν ο Πουφ), ένας σαξοφωνίστας στην αρχή, μετά σολάρει η μύτη του Ρακιντζή, θέλω να ουρλιάξω (Ρακιντζής = ο Ρουβάς μου πριν τον actual Ρουβά).
· «Just Died In Your Arms Tonight»: εισαγωγικό «αααα» του τραγουδιού, απότομη ανάταση δεξιού άνω άκρου με τάση εξάρθρωσης, ελαφρύ πηδηματάκι ενθουσιασμού, ποιος ήτανε μωρή Μαρία που χούφτωνε την καργιόλα του Γ3 σε κάθε πάρτυ μ’ αυτό. Έλα, μη μου το χαλάς, είναι αντικειμενικά ωραίο.
· «Δώδεκα»: όπως είπε κάποιος σε μια παρέα από πίσω μας, δεν ήταν literal πριόνι, αλλά «πριονολαϊκό». Το έβαλε στις 12 ακριβώς και λαλήσαμε.
· «Άνοιξε πέτρα»: της ακριβώς από πάνω κατηγορίας, πάλι «Γοργόνες και Μάγκες», αυτή τη φορά έτρεχε η Νόρα η Βαλσάμη, Μαρινέλλα σε σπάνια εμφάνιση με ελάχιστο κούνημα χεριών (άμεση συνέπεια του συνδρόμου «χανωτοναντραπαγαπω»). Κόντεψε να γκρεμιστεί το Γκάζι.
· «Total Eclipse of The Heart»: τερναράουντ και ξανά μανά, νομίζω ότι είναι το πιο χαρακτηριστικό, το πιο παιγμένο, το πιο τσίζι slow από καταβολής του όρου. Περιεχόταν πρώτο και καλύτερο – για να το βρίσκεις εύκολα – στην «κασέτα». Όπου «κασέτα», η βασική κασέτα που είχε γράψει σε κάποιο συμμαθητή σου ο μεγάλος αδερφός του, που ήτανε «ψαγμένος» κι ενημερωμένος για τις εκάστοτε μουσικές εξελίξεις και περιείχε όλα τα κομμάτια που έπρεπε να παιχτούν σε ένα πάρτυ για να είναι επιτυχημένο. Εκτός από το «τερναράουντ» περιείχε οπωσδήποτε τα: «Eye of the Tiger» και «It’s a Sin». Μια ώρα πριν την επίσημη έναρξη του πάρτυ έπεφτε τηλεφώνημα υπενθύμισης στο σταθερό του «κασετούχου»: «Καλησπέρα κυρία Ελένη, ο Μπάμπης είμαι, είναι εκεί ο Κώστας; Έλα. Μαλάκα, μην ξεχάσεις να φέρεις την κασέτα, καήκαμε». Η αλήθεια είναι ότι ο Μπάμπης (ο κάθε Μπάμπης) ήθελε να χορέψει με την Κατερίνα και να της πει να τα φτιάσουνε, ενόψει λοιπόν της κρισιμότητας της κατάστασης, ο Κώστας δεν ξέχασε την «κασέτα», ούτε στο συγκεκριμένο, ούτε σε άλλο πάρτυ. Ευχαριστούμε, Μπάμπη (εκπροσωπώντας την πλευρά της «Κατερίνας»).
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα όλα τα τραγούδια απέξω, διότι κάποιες μπαλάντες δεν ήταν strictly «της εποχής μου», οπότε στο sing along αφοσιωνόμουν σ’ ό,τι θυμόμουν απ’ το ρεφραίν.
Σε κάθε περίπτωση, το «Κανένας δε μας σταματά» το έχω σε δίσκο της Αλέξιας, με εξώφυλλο το λάγνο της βλέμμα (circa ’90). Είναι το νούμερο 2, στην πλευρά β’ και βέβαια πρόκειται για ντουέτο της με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο. Κανένας δε με σταματά να ξεθάψω το δίσκο τα Χριστούγεννα, που θα κατέβω στο πατρικό, να τον βάλω στο πικάπ και να στενοχωρηθώ που δεν πάω πλέον σε τέτοια πάρτυ. Κι ας έχω γλιτώσει στο μεταξύ τα δευτεριάτικα διαγωνίσματα στην άλγεβρα.
Ετικέτες εκδηλώσεις, μουσική, Όξω, Φίλοι με ιδέες
35 36 37 38